2

کلن با هر کی که میدید حرف میزد . پدیده جالبی بود.
اومده بود تو دسشویی میگفت تا کلاس دوس پسرش تموم شه رفته رژ لب خریده و داشت بازش میکرد برای اولین بار.
یه چند لحظه بعد سرمو برگردوندم دیدم آلبالویی ترین رژ لبی که میتونس پیدا کنه رو داره به لب های بلا نسبت آنجلینا جولیش میزنه یه کم نگاش کردم نمیدونستم واقعن کوره و عقل نداره و سیستم حراست اینجا رو که عین کمیته با پیکان سفید تمام ساعات روز و تو دانشکده ها سرکشی میکنه و کارت دانشجوییا رو جمع میکنه  رو نمیشناسه یا واقعن تنش میخاره.
دید دارم نگاش میکنم  در حالی که انگار به نظرش هنوز رنگ لبش به اندازه کافی قرمز نشده بود و مشغول اعمال دومین دور رژ لب بود بهم گفت

مامانم میگه معمولا دو دسته آدم رژ لب قرمز میزنن. عروسا و جنده ها ... تو کدومشونی دقیقن؟

یه کم اون خندید منم خندیدم رفتیم بیرون و اونم طبق معمول تا بیرون اومدن دوس پسرش از کلاس اولین مذکری که دید کشوندش یه گوشه و شروع کرد به لاس زدن. خب اینقد این رنگ رژ لب تو دانشگاه ما عجیب غریب بود که هر کی رد میشد یه دور دوباره برمیگشت نگاش میکرد.
الان 4 سال میگذره از اون روز و خب همه، همه جا رژ لب قرمز میزنن . به این سن و سال تا الان یه دونه رژ لب قرمز درست درمون نداشتم  ولی هر بار که میخوام برم سمتش که بخرم ناخودآگاه یاد جمله کذایی این دوس دختر عزیز دوست عزیزترمون میفتم و منصرف میشم......

پ.ن1: (قضیه مال زمانیه که هنوز رژ لب قرمز مد نشده بود و شدیدن و در حد بنفش خز و خیل و دهاتی محسوب میشد)

پ.ن2: لابلو و انواع chapstick های توت فرنگی و آلبالو ازین قاعده مستثنی هستن البته .