کلن اینکه چس ناله میاین. میشینین شکلات میخورین با بستنی
یه مشت ژلوفن میندازین بالا و یه روز تمام تو تخت میمونینو درک نمیکنم!
من از اولین ثانیه اش تا روز آخرش به طور ناگهانی و نان استاپ میرم رو دور تند.
توانایی فیزیکی بدنیم به نهایت ممکن میرسه با وجود درد شدید میتونم کلی ورجه ورجه کنم کل خونه رو تمیز کنم کلی چیز میز بشورم! حتی ! امتحان ترم تربیت بدنی بدم ! شونصد متر بدوووئم
.حافظه و تمرکزم به بی نهایت ممکن میرسه و کل درسای نخونده.گزارشای ننوشته و پروژه های انجام نداده ام تو اون یه هفته تموم میشه.
حالا نمیدونم این هورمونها به چه آستانه ای میرسن که من این جوری میشم ولی خب ای کاش همیشه همینطوری بودن !!
والله !
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر